Kadriye COŞAR

YA SONRA?
Uzunluğunu ve yol durumunu kestiremediğimiz, yaşayarak öğrendiğimiz, uzun ince bir yol vardır ya! Yolun başındayken ‘’iyi günde, kötü günde, hastalıkta, sağlıkta, varlıkta, yoklukta…’’ diyerek devam eden güzel temenniler, heyecanlar, beklentilerle başlayan, her birimizin hayat yolu! Bugün sizlerle paylaşmak istediğim konunun özü bu…
Bu yolda beraber yürüyen eşlerden kaçı; başlangıçtaki temennilere sadık kalarak yol almıştır? Kaçı, kaç kere tökezlemiştir de! ‘’Çocuklar duymasın, komşular bilmesin, sevdiklerim üzülmesin!’’ Kalesine sığınarak; tekrar ayağa kalkabilme gücüne erişmiştir… Tüm bu hengâmeler içinde yola devam edilse de bazen hiç beklenmedik bir anda eşlerden biri için yolun sonu geliverir! Bu sona önce kim varacaktır? Kim geride kalacaktır? Bilemediklerimiz arasında…
Ama çok iyi bildiğimden emin olduğum, riyakârlıkların günümüzde zirve yaptığı! Yakınları uzakta olanlar için telefonların önemi daha bir farklıdır sanki. Olmazsa olmazları arasında diyebilirim. Bugün çalan telefonda duyduğum ve beni çok etkileyen bir çift söz var. Size de anlatmak istedim. Arayan Bursa’da oturan ablamdı. Anlattıklarıyla şokta olduğunu anlayabilmiştim. Söyledikleriyle beni de çok etkilemişti…
Acı haber tez duyulur! Ortak ifadelerimizin arasında olsa gerek. 24 Eylülde aldığım telefonda dinlediklerim, bu tezi doğrularcasınaydı! Aynı sokakta yıllarca komşuluk da yaptığı, amcakızı Hatice Ablamın eşinin ani ölümü, onları şok etmişti. Yakın geçmişte mücadele ettiği ciddi bir rahatsızlığı olmayan, çok da fazla yaşlı sayılmayan Hüseyin Eniştemin ani ölümü, beni de çok üzdü…
Hatice Ablayı telefonla arayıp, acısını paylaşmak istedim. Akraba, dost, arkadaş, tanıdık çevresinden; yolun sonuna gelenlerin ardından, benzeri paylaşımların sıklaştığı bir yaş dönümündeyim artık. Ama bu kez telefonda duyduklarım bana ilginç geldi. Kaçımıza nasip olur bilemem ama duyduğumda bana; söyleyene de söyletene de ne mutlu! Dedirten bu iki çift söz; parayla pulla satın alınamayacak, dayatmayla, zorbalıkla kazanılamayacak değerlerimize, çok güzel bir örnek olacak türdendi!
- Hakkımı helal ediyorum! Onun hakkını nasıl öderim, bilemiyorum… Onsuzluğa nasıl alışırım; işte bunu hiç bilemiyorum! Yoksulluk çektiğimiz günler oldu ama pişmanlıklarımız olmadı! Ben onda çok rahat ettim be Kadriye! Çok anlayışlı, çok iyi bir insandı Hüseyin Enişten!
Derken; hıçkırıklara ve yüksek sesle, ağıtımsı ağlamalarına devam etti Hatice Abla…